مرد سياهپوست با لباس كولي وارش كه به قبا بيشتر شباهت داشت تا لباس ، با گيتار آكوستيك اش وارد صحنه شد. كسي باور ندارد كه اين رنگين پوستي كه حتي دنداني در ردیف بالا ندارد و بيشتر به مستمندان ميماند ، همان نوازنده و خواننده راك / بلوز Richie Havens ميباشد. گروهش هم بمانند خودش لباسي ساده و بلند داشتند. از همان لباس هاي مخصوصي كه فقط سياهان به تن ميكردند. بزرگترين كنسرت تاريخ تا لحظاتي ديگر شروع ميشد . بيش از پانصد هزار نفر ازكشورهاي مختلف جهان به تماشاي اين كنسرت سه روزه بدون بليط آمده بودند .
ريچي اولين آهنگ را كه يك موسيقي بي كلام بود را اجرا كرد ، تا به آنروز كسي اين چنين استيل عجيب و غريبي براي نواختن گيتار از هيچ نوازنده اي نديده بود. نوازنده فقط از انگشت شصت اش براي باره گيري استفاده ميكرد. مگر انگشت شصت آدم چقدر است كه بتواند تمام قطر گيتار را بپوشاند ، ريچي شروع به صحبت كرد. البته هدف اش سرگرم كردن مردم بود چون حين اجرا سيم ۱ گيتارش پاره شده بود و حالا داشت بدون رودروايسي روي صحنه سيم اش را عوض ميكرد!!! ( آخه معمولا" همه يه گيتار يدك دارند) لحظه اي دوربين از روي ساز او گذشت . هيچ كس اين خش ها را تا ده دقيقه قبل روي گيتار او نديده بود ، مگر با چه ضربي زده بود؟ " خب همه با Freedom موافقيد ؟ البته كه بله" . ريچي آكورد اول را شروع كرد و به گيتاريست دومش گفت : بيا ريتم منو بگير . گيتاريست دوم شروع كرد. آكورد بقدري قوي و تاثير گذار بود كه صدايي از كسي در نمي آمد ؛ صحنه بعد دوربين تصوير گيتاريست دوم را نشان داد كه از نفس افتاده بود. ريچي با صداي مردانه و قدرتمندي شروع به خواندن كرد:
Freedom
Freedom
Sometimes I feel
Like a motherless child
A long
Way
From my home, yeah
Yeah
Freedom
Sometimes I feel
Like I'm almost gone
A long, long, long
Way
Way from my home, yeah
Yeah
مرد سياهپوست آرام در حاليكه چشمانش بسته است و مينوازد و ميخواند از روي صندلي اش بلند ميشود و بدون پشت كردن به مردم تعظيم كنان عقب عقب رفته تا صحنه را ترك گويد . او فقط دوتا آهنگ نواخته بود ولي پشتش خيس عرق است. از صورتش هم چك چك عرق ميريزد . نميتوانيد تصور كنيد در اين لحظه چه اتفاقي ميافتاد. لحظه ايكه نيم ميليون تماشاچي مسخ شده به احترامش از زمين بپا خواستند و شروع به دست زدن كردند ؛ هربار كه اين صحنه را ميبينم بي اختيار اشك از چشمانم جاري ميشود و من هم از صندلي ام سالها بعد از آن واقع تكرار ناپذير بلند ميشوم و شروع ميكنم به دست زدن . فستيوال ۳ روزه 'ووداستاك' اين چنين آغاز ميگردد.
Richie Havens woodstock 69
اين جشن هيپي هاست . سه روز كامل با موسيقي . بوي جوينت از صداي موسيقي تركيب نئشه كننده اي ساخته.زن ، مرد ، پير و جوان و حتي كودكان خردسال با مليت هاي مختلف اينجا جمع شده و ميرقصند .آنها زبان مشتركي دارند " صلح و موسيقي" .بزرگان راك آمده اند تا سه روز فقط و فقط براي دل خودشان و دل مردم به رايگان بزنند و همه يك صدا يگويند " ما از جنگ و كشت و كشتار خسته شده ايم؛ ما با زبان عشق " موسيقي" سخن ميگوييم و همه دنيا را دعوت به صلح و دوستي ميكنيم"
WOODSTOCK69
بزرگان راك و بلوز و كانتري جمعشان جمع است .آنها در کمال سادگی و بی آلایشی در کنارانبوه جمعیت مردم به اجرای موسیقی میپردازند.
Carlos Santana ي بزرگ كه چندي پيش به عنوان هنرمند برتر فاره آمريكاي لاتين شناخته شد به همرا ه گروهش كه يك درامر (جازيست) 16 ساله آنرا همراهي ميكند يكي از بهترين اجراهاي قطعه فراموش نشدني Soul Sacrifice را مينوازد
.Ten Years After و RollingStone بزرگان راک که امشب شب آنهاست ،از مستی روی زمین نیستند مردم تشنه موسیقی را به هیجان میاورند. ( مایک جاگر هنوز از جانب ملکه به لقب سر نائل نشده .اما وقتی هم که شد چندان فرقی نکرده بود چون نام خودش تبدیل به واژه ای در فرهنگ راک شده است) .
The Who با صداي راجر دالتري و گيتار پيتر تاوشند قطعاتي از سمفوني راك Tommy را اجرا ميكنند . تاوشند مانند هميشه در انتهاي كار گيتارش را خرد ميكند. ( چندي پيش در برنامه آموزشي زبان موسيقي كودكان بنام Wheels on the bus دايناسوري با صدايي بينهايت آشنا ديدم حدس ميزنيد كه يود؟ راجر دالتري!!)
Joe Cocker و آن صداي گرفته خش دار و منحصر بفرد اش كه از ته دل ميخواند ، Joan Baez كه صدايش بهمراه گيتار آكوستیك اش همچو لالايي آرامش بخش است . Country Joe همگي را به آواز خواندن وا ميدارد .Jefferson Airplane مردم را بوجد ميا ورد Crosby, Stills, Nash دومین اجرای زنده خود را اجرا میکنند Sly & the Family Stone و ترانه های هیپی راک اش. ودر انتها بچه سياه پوست نابغه و بي بضاعت چپ دستي كه با گيتار راست مينوازد و بالاجبار تمامي نت ها را وارونه ميزند.اسطوره گيتار الكتريك Jimi Hendrix . هندريكسي كه سال بعد از WoodStock در سن 28 سالگي براي هميشه چشمانش را فرو بست. ليكن با گذشت قرين چهل سال از درگذشت اش هنوز در رده نخست گيتاريست هاي الكتريك دنيا قرار دارد و به احترامش در اختتاميه تمامي جشنواره هاي معتبر گيتار الكتريك دنيا چون G3 ،كارهاي از او را بصورت دسته جمعي مينوازنند.
Jimi Hendrix at Woodstock, 1969.
امروز چهل سال از آن واقعه تاریخی میگذرد. اما هنر برخلاف سیاست تکرار ناپذیر است. جشنواره های زیادی بانام Woodstock در این سالها برگزار شد لیکنWoodstock۶۹و Jimi Hendrix هرگز تکرار نشدند. خوشا به حال آنانكه آنروز آنجا بودند. اي كاش من هم آنجا بودم. اي كاش
امروز دوستان موزيك باز سالروزWoodstock, را بهم تبريك ميگفتند.
اين پست را به تمامي دوستان و علاقمندان واقعي موسيقي راك تقديم ميكنم.
روزتان مبارك
لینك دانلود
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر