مرثیه ای برای سبحان (به بهانه آخرین کنسرت راجر واترز در آرژانتین)- قسمت دوم

ادامه از قسمت اول

واما کنسرت...
کنسرت با رژه چکش ها آغاز شد....

Normal 0 false false false EN-US X-NONE AR-SA MicrosoftInternetExplorer4 واترز دست روی حس نوستالژیک علاقه مندان پینک گذاشته بود و بهترین آهنگ ها را جهت اجرا انتخاب کرده بود .لیکن هم گروهانی که انتخاب کرده بود به هیچ عنوان لیاقت نواختن آن نت های جادویی را نداشتند.در این میان اسنویی وایت یار و همدم همیشگی پینک فلوید تنها فرد آشنایی بود که از دیدن دوباره اش خوشحال شدم. اجرا ها معمولی؛ خشک و حتی کمی ضعیف بودند. تغییراتی که در سولو ها اعمال شده بود در یک کلام قابل بخشش نبود ! واترز شصت و پنج ساله که متاسفانه دیگرحنجره طلایی اش ؛ یاری اش نمیکرد با صدایی گرفته(درست برعکس گیلمور که به نظر من با گذشت زمان نه تنها لطافت و گرمای صدایش را حفظ کرده بلکه به همه نشان داد که علاوه بر گیتاریستی بیمانند ؛آهنگ ساز و صد البته با بهره گیری از استادی چون Dick perry تبدیل ساکسیفونیستی چیره دست نیز شده است) بر روی سن ظاهر شد. بد نیست بدانیم واترز برای پر کردن جای خالی دیویدگیلمور از 3 نوازنده و یک خواننده زن استفاده کرده بود! ولی دریغ.... اسنویی وایت با همان Gibson Lespaul همیشگی اش ؛ باز هم در نقش گیتاریست دوم بود.جای خالی دیوید گیلمور و Fender Startocaster قرمز رنگش که (شفافیت آن صدا فقط و فقط مختص آن مدل گیتار است) به شدت حس میشد ، صدایی لازمه عمده ترانه های پینک فلوید میباشد. ای کاش واترز عزیز بعضی از ترانه ها رااصلا اجرا نمیکرد( هرچند که در ساختن انها نقش به سزایی ایفا کرده بود) : Shine On Your Crazy Diamond از همان دسته آهنگ هاست , خصوصا وقتی که ریچارد رایت پشت کیبورد قرار ندارد؛ و گیلموری نیست که پاسخش دهد. بجای Strato Sound که)تعریف اختصاص کمپانی Fender ازشفاف ترین صدای ممکنی است که تا به حال از گیتار برقی در امده است .) گیتاریست واترز با استفاده از یک Fender Telecaster که منا سب برای موزیک های Country , Blues است و با فواصل زمانی کاملا غلط (عمدتا کند تر) نه تنها لطافت موسیقی را از بین برده است بلکه موزیک را شل تر کرده است. و در آخر کیست که بتواند بجای گیلمور بخواند . در اینجا واترز بالجبار از خواننده های زنی که صدایی لطیف دارند استفاده کرده است ؛ تکنیکی که در Money هم از آن استفاده کرد (تصور اجرای Moneyبدون حضورِDick Perry و بداهه نوازی های ساکسیفون در پاسخ به نغمه های گیتار گیلمور برای هواداران حرفه ای پینک فلوید واقعا مشکل است) . ای کاش با ترانه زیبای Wish You Were Here هم همین کار را کرده بود و از صدای شخص دیگری بجز خودش استفاده میکرد. بعضی ازموزیکها امضا دارند . وقتی شخص دیگری آن را اجرا میکند بی هویت و گنگ میشنوند. واقعا حیف از Wish You Were Here که به بدترین نحو ممکن در آن کنسرت تبدیل به مشتی اصوات شد.. درست مثلThe Happiest days of our life که امضای راجر واترز را دارد و با وجود همه مسائل کسی جز خودش توان خواندن آن را ندارد. در این میان اجرای آهنگ هایی مثل Set the Control for the heart of the Sun بعد از گذشت سالها از کنسرت بدون تماشاچی پمپئ ( در ست شنیدید کنسرت زنده در فضای باز و بدون تماشاچی!) آدم را به سالهای جوانی و ابتدای اوج آنها میبرد. ابتدای پرواز.... کل گروه در آن کنسرت اعجاب انگیز در فضایی یکسان و بسی فراتر از عالم عادی به سر میبرند ؛ کیست که حتی با دیدن یکبار آن کنسرت چهره نیک میسون را که در حالیکه تمام مدت دوربین روی او زوم شده با چشمانی بسته و خمار غرق در موسیقی را از یاد ببرد.یا واترزی که با یک استیل شرقی دستش را روی گوشش میبرد و Set the Control...ارا نجوامیکند. موزیکی که مختص به خودش است. سنج اضافه توی آهنگ Mother باعث میشد آدم خیال کند که نگارش مدرن آهنگ را میشنود. صدای اعجاب انگیز راجر واترز تبدیل به صدایی بی کشش ، خسته و گرفته شده بود. ودر آخر Comfortably Numb یکی از بهترین ترانه های البوم The Wall که به صورت دو صدایی توسط واترز و گیلمور اجرا میشد(یکی در نقش ندای درون و دیگری در نقش واقعیت برون) بسیار ضعیف بود. گیلمور بعد از اجرای اصلی آن در سال 79 بعد ها در تور Delicate Sound Of Thunder که سه سال به طول انجامید ، سولوی آخر آهنگ را تغییر داد و یکی از بیاد ماندنی ترین سولو های پینک فلوید را در آن از خود به یادگار گذاشت .چیزی که اسنویی وایت به همراه دو نفر دیگر همراهش حتی شبیه به آن را هم نتوانستند اجرا کنند. انقدر دلم گرفته بود که نیاز داشتم یه نفر رو که این درد رو حس میکنه پیدا کنم و تا با من همدردی کند. سری به صفحه اینترنتی قدیمی ترین دوستم زدم ؛ انگار که منتظرم بود؛ یک آدرس جدید همان روز به صفحه اضافه شده بود: آدرسی که آرامم کرد« Run Like Hell اجرای 4 نفره سال 1980.» لینک اش را در این صفحه میگذارم.برای آنهایی که میخواهند با گروه آشنا شوند.. گروهی که برای اولین بار نور را به صحنه آورد و مبدا و منشا تحولی اصولی برای آینده موسیقی راک شد. بی همتا . اونها فلسفه ، علم و موسیقی و عشق را بهم پیوند زدند و «روی تاریک ماه» یادگاری هایشان را برای همیشه حک کردند. اکنون باور دارم که « موسیقی پینک فلوید محدود یه زمان و مکان نیست.آاثاری که از آنها بجای مانده فراموش نشدنی و غیر قابل تکرار است» تاثیر موسیقی پینگ فلوید مثل نوعی ماده مخدر میماند. در هر حالتی که هستید ، شاد یا غمگین ؛ موجب میشود تا از شیرینی یا تلخی آن حس کام بگیرید واز آن سر مست شوید. یادش بخیر سبحان ، پسری که از یه نوشته پشت ماشین دنبال ماآمد و تنها آرزوی زندگی اش تنها یک بار دیدن از نزدیک راجر واترز بود.آیا این ارزوی بزرگیه؟این مقاله رو تقدیم به او میکنم و درخاتمه شما را به دیدن بخشی از کنسرت های پینک فلوید و راجر واترز واقعی دعوت میکنم Pink Floyd - Set the Contol For The Heart Of The Sun - Live at Pumpeii 1972Pink Floyd - Run Like Hell -1980Pink Floyd - Comfortably Numb -1988